ตัวอย่างเนื้อหานิยาย Convergence love : บรรจบกับรัก

Convergence love : บรรจบกับรัก

เรื่องย่อ - 

เรื่องเดือดร้อนไม่เข้าใครออกใคร...
ภาวินรับเลี้ยงลูกชายแฝดสามของพี่สาวมาตั้งแต่พวกเด็กๆเกิด มันคงเป็นชีวิตที่มีความสุขมากหากไม่เพราะพวกเขากำลังจะโดนไล่ออกจากห้องเช่า! เมื่อไม่มีทางเลือกที่ดีกว่า พ่อของเด็กแฝดทั้งสามจึงเป็นหนทางเดียวที่เหลืออยู่ ภาวินคงไม่ลำบากใจนัก หากผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คนที่เคยทิ้งเขาไปแต่งงานกับผู้หญิง!!!

ไม่มีใครที่ไม่เคยผิดพลาด...
นราธิปกับพี่ชายฝาแฝดโดนมารดากดดันเรื่องอยากมีหลานมาได้สักพักใหญ่ๆแล้ว พวกเขาเห็นเป็นเรื่องขำขันชวนหัวมากกว่าจะจริงจัง แต่แล้วไม่กี่วันต่อมาแฟนเก่าของเขา(ที่เป็นผู้ชาย)กลับมาปรากฏตัวพร้อมกับเด็กซึ่งอีกฝ่ายบอกว่าเป็นลูกของเขา ไม่ใช่แค่คนเดียว แต่มีถึงสาม! เรื่องลูกไม่มีปัญหาหรอก แต่นราธิปดันอยากได้แฟนเก่าคนนี้กลับมานี่สิที่เป็นปัญหา...

 นี่เป็นเนื้อหาตัวอย่าง ยังไม่ใช่ฉบับที่จะเอาไปพิมพ์เป็นเล่มจริง ซึ่งอาจจะมีการแก้ไขเล็กน้อย (อาจจะแก้ประโยคหรือคำบางคำ) และยังจะมีการตรวจแก้คำผิดเพิ่มเติมอีกครั้ง และเนื้อหาที่ลงอาจจะไม่ต่อกันแบบเรียงตามตอน ด้วยเป็นเพียงตัวอย่างเท่านั้น

จึงแจ้งมาเพื่อทราบค่ะ

JUPJIB

ภาวินเข็นรถเข็นสำหรับเด็กฝาแฝดสามเดินไปมาในตลาด ใครๆต่างก็มองตามหลังมา แถมภาวินยังได้ยินเสียงซุบซิบคุยกันว่าเด็กสามคนในรถเข็นเป็นฝาแฝดหรือแค่พี่น้องกันเฉยๆด้วย เขาอยากหันไปบอกนักว่าเป็นฝาแฝดครับ แต่มันดูจะนำเสนอมากเกินไปในมื่ออีกฝ่ายไม่ได้เข้ามาถามตรงๆ

เขาเดินต่อไปเรื่อยๆ พยายามไม่สนใจเสียงของใคร ภาวินตั้งใจจะมาเดินเล่นเฉยๆ แต่พอเจอกองเสื้อผ้าของเด็กก็สะดุดตาจนอดเข้าไปรื้อๆค้นๆไม่ได้ เสื้อยืดตัวน้อยถูกพลิกซ้ายพลิกขวาตรวจสอบ เสื้อยืดสีน้ำเงินลายขาวน่ารัก อยากได้มันก็อยากได้อยู่หรอก แต่เขายังไม่แน่ใจว่าจะมีเงินพอซื้อไหมด้วยถ้าจะซื้อก็ต้องซื้อสามตัวขึ้นไป...

“เท่าไหร่ครับ”

คนขายเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือนิยายที่กำลังอ่าน มองภาวินแล้วยิ้มการค้าส่งมาให้

“กองนั้นผืนละ 80 จ้า เลือกเอาได้เลยนะ”

แม่ค้ารู้ว่าลูกค้าคนนี้กระเป๋าไม่หนัก ยิ่งเห็นรถเข็นเด็กที่คงเป็นของมือสองหรืออาจจะสามหรือสี่ก็ยิ่งเข้าใจ แต่เธอไม่รังเกียจอยู่แล้ว จะน้อยจะมากก็เงินทั้งนั้น ลูกค้ายังไงก็คือลูกค้า เธอมองภาวินค่อยๆหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาดูแล้วคิดว่าสมควรปล่อยให้ลูกค้าได้เลือกตามสบายจึงก้มลงอ่านหนังสือในมือต่อ ปล่อยให้อีกฝ่ายเลือกรื้อกองผ้าเลหลังนั้นได้ตามใจ และไม่นานนักภาวินก็เลือกได้

“ตาดีนะคุณ”

ชมจากใจจริงเพราะแม้จะบอกว่าเป็นของเลหลัง แต่ก็มีของดีที่ขายไม่ออกปนอยู่ในนั้นด้วย ของดีมีไม่กี่ตัว แต่ภาวินเลือกออกมาได้เกือบทั้งหมด

“ขอบคุณครับ”

เขายิ้มรับคำชมและจ่ายเงิน ซื้อเสื้อและกางเกงอย่างละสามตัว จากที่ตั้งงบไว้ว่าจะซื้อเพียงแค่สองร้อย กลับเลยเถิดไปถึงสี่ร้อยกว่า แต่นานๆทีเขาจะได้ซื้อของให้เด็กๆ ภาวินจึงคิดว่าค่อยลดค่าอาหารของตัวเองสักอาทิตย์เพื่อชดเชยก็คงพอ

“เด็กๆน่ารักจังนะคะ”

แม่ค้าชวนคุยระหว่างที่หยิบเงินทอน ภาวินยิ้มกว้างกว่าเดิม ยามมีคนเอ่ยปากชมเด็กๆ ภาวินจะชอบใจเป็นที่สุด ดีใจและภาคภูมิมากกว่ามีคนมาชมตัวเองเสียอีก

“หน้าเหมือนแม่หรือคะ”

เพราะเด็กทั้งสองไม่เหมือนภาวินเลย ภาวินยิ้ม เฉยเสีย จะบอกได้อย่างไรว่าเด็กๆทั้งสามหน้าไม่เหมือนแม่เลยสักนิด ถ้าจะให้บอกว่าเหมือนใครก็คงเหมือนพ่อมากกว่า พ่อที่ภาวินไม่อยากพูดถึง

แต่ถึงอย่างนั้น เด็กทั้งสามก็เป็นเด็กที่หน้าตาน่ารักมาก แม้จะไม่อยากยอมรับว่าหน้าตาของพ่อของเด็กๆนั้นดูดีและส่งผลมาถึงเด็กๆ หากมันก็เป็นเรื่องจริงที่เขาอดจะชื่นชมไม่ได้

ภาม ภีมและภูมิเป็นเด็กหน้าตาคมคาย ดวงตาสีดำกลมโตและผมสีดำเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูปสวย ผิวของเด็กๆขาวผ่องเพราะได้แม่มา หน้าตาของทั้งสามน่ารักจริงๆจนหลายคนเข้าใจผิดว่าเป็นแฝดหญิง ภาวินรักเด็กทั้งสามมาก ไม่ว่าเด็กทั้งสามคนนี้จะเกิดมาด้วยความผิดพลาดของใครหรืออะไรก็ตาม

ภาวินเดินกลับห้องเช่าอย่างอารมณ์ดี เด็กชายวัยเก้าเดือนทั้งสามคนยิ้มง่ายและตอนนี้กำลังกัดยางกัดเล่นอย่างเมามัน ภาวินฮัมเพลงเบาๆอย่างมีความสุข จนกระทั่งมาถึงหน้าตึกนั่นแหละ ที่ความสุขของเขามันดูท่าจะหมดลงเสียแล้ว

“ป้าสรวง มีอะไรหรือเปล่าครับ”

เขาถามป้าเจ้าของห้องเช่าที่เช่าอยู่อย่างค่อนข้างหวั่นใจ หน้าตาของอีกฝ่ายดูลำบากใจมาก ซึ่งมันบอกกลายๆว่าคงไม่ใช่เรื่องดี

“คงต้องให้ย้ายออกจริงๆนะวิน ห้องข้างล่างกับห้องข้างๆเขาบ่นมามากเลย”

ภาวินทำหน้าปั้นยาก กำลังจะเอ่ยปากขอร้องแต่เจ้าของห้องเช่าดูเหมือนจะรู้ทัน

“ป้าไม่ได้อยากไล่วินนะ แต่คนอื่นบ่นมา ถ้าวินไม่ออก ห้องอื่นๆจะพากันออก ป้าก็ทำอะไรไม่ได้จริงๆ ถือว่าป้าขอร้องแล้วกันนะวินนะ”

ภาวินถอนหายใจก่อนจะพยักหน้ารับ

“ภายในหนึ่งอาทิตย์นะจ๊ะ ป้าขอโทษจริงๆ”

ว่าแล้วแกก็รีบเดินหนีไป ภาวินรู้ดีว่าป้าสรวงเองก็ไม่ได้อยากให้เขาออก เพราะภาวินอยู่ที่นี่มานาน นานกว่าใครเลยก็ว่าได้ แต่กฎของห้องเช่าบอกไว้ชัดว่าห้ามนำเด็กเล็กและสัตว์เลี้ยงเข้ามาอยู่อาศัย หากมีก็จะต้องขอให้ย้ายออก แล้วก็กฎเรื่องห้ามทำเสียงรบกวนอีก เพราะต้องเลี้ยงแฝดสามภาวินจึงออกจากงานเก่า เอาเงินเก็บมาซื้อจักรเย็บผ้า และทำงานรับเย็บผ้าอยู่ที่ห้อง เสียงจักรมันเลยไปรบกวนห้องอื่นๆอยู่เสมอ ถึงจะเลี่ยงไม่ทำงานตอนกลางคืน แต่ถ้างานเร่งก็เลี่ยงไม่ได้ ภาวินรู้ดีว่าตนเองรบกวนคนอื่น แต่เขาไม่มีที่ไปที่ไหนอีกแล้ว ห้องเช่าที่จะราคาถูกขนาดนี้และอยู่ในย่านดีๆแบบนี้ก็หายาก ที่สำคัญไม่ค่อยมีใครยอมให้เช่าเพราะภาวินมีเด็กๆนี่แหละ

แล้วเวลาแค่หนึ่งอาทิตย์ ภาวินจะไปหาห้องเช่าได้อย่างไร

...........................

“ขอแนะนำรอบที่ล้านว่าให้ไปบอกพ่อเด็กๆซะ”

ตรัยเพื่อนรุ่นพี่ที่สนิทของภาวินซึ่งพักอยู่ด้วยกันพูดระหว่างที่หยอกล้อฝาแฝดเล่นไปด้วย

“ขอบอกเป็นรอบที่ล้านเหมือนกันว่าวินเคยพยายามแล้ว แต่เขาไม่สนใจ”

“งั้นก็ต้องฟ้อง เอาให้มันเป็นเรื่องเป็นราว คนแบบนี้ต้องเจอซะบ้าง”

ภาวินหัวเราะขำ ตรัยพูดอย่างนี้ทุกครั้ง ถ้าจะให้ภาวินล้อเลียนก็คงต้องบอกว่าพูดมาเป็นรอบที่ล้านแล้วเหมือนกัน เขาสะบัดชุดที่เพิ่งซัก ตากไว้บนราวก่อนจะเก็บตะกร้าผ้าเข้ามาในห้อง

“วินกลัวว่ามันจะส่งผลระยะยาว ส่งผลถึงตอนเด็กๆโต วินไม่อยากให้เป็นปม”

“แล้วจะเอายังไง จะหาห้องใหม่ได้หรือ”

พูดตามตรงภาวินก็ยังคิดไม่ออก เงินเก็บแทบจะไม่มีเหลือ ของตรัยเองก็เพิ่งหมดไปกับค่าซ่อมรถเสียด้วย

“พี่ตรัยอยู่ที่นี่ต่อก็ได้นะ วินจะไปบอกป้าเจ้าของให้”

ตรัยส่ายหน้า ก่อนหน้านี้เขาเองก็อยู่คนเดียว จนกระทั่งภาวินเอาเด็กๆมาเลี้ยงเขาจึงตัดสินใจย้ายมาอยู่ด้วยเพื่อลดค่าใช้จ่ายของเพื่อนและช่วยดูแลเด็กๆ ภาวินเกรงใจตรัยมาก แต่ตรัยขู่ว่าถ้าไม่ยอมให้มาอยู่ด้วยจะเลิกคบ ภาวินจึงต้องรับน้ำใจไว้ ทั้งๆที่คนอื่นๆแม้แต่คนเคยรักของภาวินต่างก็ทอดทิ้งหนีห่าง มีแต่ตรัยเท่านั้นที่ยังคงอยู่เคียงข้างเขาเสมอ

“พี่ย้ายมาเพราะจะช่วยวินนะ ถ้าวินย้ายออกพี่ก็ต้องย้ายตามสิ หาห้องเข้าเถอะ อย่ากังวลกับพี่นักเลย”

ภาวินหัวเราะตรัยที่ทำเสียงเอือมๆใส่

ทั้งสองคนรู้จักกันมาตั้งแต่ม.ปลาย ภาวินเป็นคนเหนือ เขาโดนที่บ้านตัดหางปล่อยวัดตั้งแต่ม.4เมื่อเจ้าตัวไปสารภาพว่าไม่สามารถรักผู้หญิงได้ บ้านของภาวินที่ค่อนข้างจะหัวเก่ารับไม่ได้ที่ภาวินเป็นอย่างนี้ ภาวินจึงย้ายมาเรียนที่กรุงเทพโดยมียายที่ดูเหมือนจะเป็นเพียงคนเดียวที่เข้าใจเขาคอยส่งเสีย ยายบอกว่าขอเพียงอย่างเดียวคือขอร้องไม่ให้ภาวินทำตัวมั่ว นอนกับคนอื่นเปรอะไปหมดอย่างที่ยายเห็นคนอื่นๆเป็น ยายขอให้จบมหาวิทยาลัยเสียก่อน ภาวินก็รับปากและทำตามมาโดยตลอด แม้ตอนที่ยายเสียไปแล้วเขาก็ยังยึดถือคำสอนนั้น อาจจะเพราะเขาไม่เคยยอมมีอะไรกับใครนี่เองก็ได้ที่ทำให้เขาคบกับใครก็ไม่ยืดเสียที แต่ภาวินไม่เคยเสียใจ เพราะคิดว่าเวลาพิสูจน์ใจคนได้ดีที่สุด

จนคนล่าสุดที่คบกันนี่ล่ะที่ภาวินร่ำจะใจอ่อนยอมมีอะไรด้วยอยู่แล้ว เพราะเรียนจบกันแล้วด้วย แต่ก็มามีเรื่องเด็กๆให้ภาวินได้รู้นิสัยแท้จริงของอีกฝ่ายเสียก่อน ภาวินถอนหายใจเบื่อๆ ทำไมคนดีๆมันหาได้ยากได้เย็นจังนะ

ส่วนตรัย อายุมากกว่าภาวินหนึ่งปี ตรัยเคยเป็นเด็กใจแตก กินเหล้าและเที่ยวผู้หญิงมาตั้งแต่ยังไม่ทันอายุ 15 ด้วยซ้ำ จนกระทั่งตอนอยู่ม.6 เจ้าตัวไปรักกับคนอายุมากกว่าเกือบสิบปี เธอทำงานเป็นสาวบาร์ เวลากลางคืนต้องทำงาน เวลากลางวันจึงจะได้อยู่ด้วยกัน ตรัยรักและหลงเธอมากจนยอมเอาเวลาทั้งหมดให้เธอ เขาไม่ยอมไปเรียน ไม่ยอมกลับบ้าน ที่บ้านตรัยซึ่งค่อนข้างมีฐานะและมีหน้ามีตาโกรธมากจนตัดตรัยออกจากครอบครัว ไม่สนใจใยดีอีก ตรัยเองก็ไม่สนเหมือนกัน เขามีเงินที่ปู่และย่าให้เป็นมรดกมากมาย หากแต่ธรรมดาของโลก...มีได้ก็ย่อมหมดได้เช่นกัน

ตรัยใช้เงินฟุ้งเฟ้อ ซื้อของที่ตนและคนรักอยากได้ แถมยังออกรถใหม่ราคาแพง ไม่นานเงินในธนาคารที่สามารถใช้ได้ก็หมด ตอนนั้นตรัยยังไม่คิดอะไรเพราะเงินที่เบิกใช้ได้ถึงจะหมด แต่พอปีถัดไปเขาก็จะได้รับก้อนใหม่อยู่ดี ถึงจะไม่มากแต่ก็พออยู่ได้อย่างไม่ลำบากตลอดทั้งปี แต่คนรักของตรัยไม่รู้

เมื่อเงินหมด ธาตุแท้ของเธอก็เริ่มออก เธอเริ่มไม่สนใจตรัย เริ่มมองหาผู้ชายคนใหม่ ตรัยพยายามรั้งเธอ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์เพราะถึงเธอจะชอบที่ได้แฟนเด็ก แต่เด็กที่ไม่มีเงินเธอก็ไม่ต้องการ สุดท้าย เธอถึงขั้นให้ผู้ชายคนอื่นมาทำร้ายร่างกายและไล่ตรัยออกจากห้องอย่างกับหมูกับหมา

ตอนนั้นเองที่ตรัยได้เจอภาวิน

ภาวินจำได้ว่าตรัยคือรุ่นพี่ที่เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน แม้พักหลังๆจะไม่ค่อยเห็นเขาก็จำได้ เขาพาตรัยกลับบ้านและช่วยดูแล ตรัยในตอนนั้นทั้งอ่อนแอทั้งแค้นผู้หญิงที่ตนเคยรัก เขาแค้นจนถึงขั้นเอาแต่คิดว่าจะฆ่าหล่อนให้ตายอย่างไรจึงจะสาสม เป็นโชคดีที่ยายของภาวินลงมาเยี่ยมพอดี

ความรัก การดูแลเอาใจใส่ และคำพูดเตือนสติของยายทำให้ตรัยไม่พลั้งมือทำอะไรบ้าๆลงไป เขาแค่กลับไปเอาของๆเขาและรถมา ตอนเจอเธอเขายอมรับว่ายังเจ็บใจแต่ก็ไม่แค้นเธออีกแล้ว เขาลองถอยออกมายืนดูเรื่องราวตั้งแต่เริ่มจนจบอย่างที่ยายของภาวินสอน แล้วก็ได้เห็นว่าเขาโง่เอง ทั้งหมดนั้นเขาผิดมากกว่าใคร

ตรัยกลับมาเรียนม.6ใหม่จึงได้อยู่ชั้นเดียวกับภาวิน แถมยังอาศัยอยู่ที่ห้องเช่าของภาวินด้วยกัน จนกระทั่งจบม.6 ตรัยไม่คิดจะกลับเข้าบ้านเพราะที่บ้านตัดเขาขาดเสียแล้ว เขาเลือกที่จะไม่เรียนต่อและเริ่มทำงานในโรงงาน ทางภาวินเข้าเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัยซึ่งไกลจากโรงงานที่ตรัยทำงานมากทั้งสองจึงต้องแยกกันอยู่ แต่ก็ยังโทรคุยกันและพบกันเสมอ ยายเสียตอนที่ภาวินกำลังเรียนอยู่ปีสอง ตอนที่ไปงานศพยายนี้เองที่ทำให้ตรัยรู้ว่าภาวินไม่มีใครอีกนอกจากยาย เหมือนกับที่เขาไม่มีใคร

ทั้งสองคนจึงเป็นทั้งญาติ เพื่อน และพี่น้องสำหรับกันและกัน

“เลือกที่ดีๆหน่อยแล้วกัน ฝาแฝดโตขึ้นทุกวันนะอย่าลืม”

ตรัยพูดเพราะกลัวภาวินจะไปเลือกที่สภาพแวดล้อมไม่เหมาะสมกับเด็กๆ ภาวินคิดไม่ตก การเงิน การงานและสถานการณ์ไม่อำนวยเอาเสียเลย เขาคิดว่าบางที เขาอาจจะต้องลองติดต่อพ่อของเด็กๆ

........................................

นราธิปนั่งมองมารดาที่ทำท่าไม่พอใจยามพี่ชายฝาแฝดของเขาสะบั้นรักหญิงสาวที่ท่านหาให้อย่างเห็นขัน

“น้องผึ้งไม่ดีตรงไหนฮึตาหนึ่ง”

คนโดนถามไหวไหล่

“ทำไมไม่โยนให้สองเล่าคุณแม่ เป็นหนึ่งทุกทีเลย”

คุณหญิงอุบลปรายตามองบุตรชายอีกคนแล้วทำหน้าเหมือนกินยาขม

“แกอ่อนให้คุณแม่เองนะหนึ่ง อย่าได้วกมาที่ฉัน”

ธราธิปถอนหายใจ น้องชายฝาแฝดโบ้ยมาอย่างนี้และคุณแม่ก็คงไม่คิดจะตื๊ออีกฝ่ายเพราะเล่นยากกว่าเขามาแต่ไหนแต่ไร

“ลูกชอบผู้ชายมากกว่า คุณแม่ก็ทราบดีอยู่แล้ว”

“ฉันอยากได้หลาน! พวกแกเข้าใจไหม! ฉันมันเกิดมามีกรรม มีลูกชายอยู่แค่สองคน คนหนึ่งเป็นไบเซ็กชวลที่ถ้าเลือกได้ก็เลือกผู้ชายมากกว่า อีกคนก็เป็นพ่อม่ายที่เจ้าชู้ ได้ทั้งชายทั้งหญิงจนไม่แน่ใจว่าจะได้แต่งงานกับใครเขาอีกไหม ฉันเลี้ยงพวกแกมาผิดๆใช่ไหมเนี่ย โอย จะเป็นลม”

คุณหญิงไม่ได้จะเป็นลมจริงๆ แต่ทำท่าให้ดูโอเวอร์ไปอย่างนั้นเอง สองพี่น้องเห็นมารดาหยิบยาดมขึ้นมาดมแล้วก็ต้องกลั้นยิ้ม ...แม้คำว่าพ่อม่ายจะไม่ค่อยตลกสำหรับนราธิปก็เถอะ

“พรุ่งนี้ฉันจะไปบนกับเจ้าที่ ขอหลานสักคน สองคน สามคนก็ยิ่งดี เฮ้อ... พูดก็พูด...พวกแกหัดไปทำสาวท้องบ้างเถอะ แม่ขอร้อง”

ครางนี้ทั้งสองพี่น้องต่างพากันหัวเราะเสียยกใหญ่ มีแม่ที่ไหนอยากให้ลูกชายตัวเองไปทำคนอื่นท้องบ้างเล่า มารดาของพวกเขาช่างคิดอะไรประหลาดเสียจริง

“พ่อของพวกแกก็เหมือนกัน เล่นแต่กอล์ฟ แม่ละปวดหัว”

“อ้าว ทำไมมาถึงผมได้ล่ะคุณ”

ธนาที่เพิ่งกลับมาเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ

“พวกแกมาแกล้งอะไรเมียพ่ออีก”

สองพี่น้องมองหน้ากันก่อนจะเบือนหน้าหนี คุณพ่อกับคุณแม่ เริ่มต้นจะหวานกันอีกแล้ว ช่างน่าแปลกเสียจริงที่ทั้งคู่มีลูกแค่พวกเขาสองคน ทั้งๆที่หวานกันเสมอต้นเสมอปลายขนาดนี้

“งั้นพวกลูกขอตัวก่อน”

คำขอตัวของบุตรชายทั้งสองไม่ได้รับการสนใจนัก ทั้งสองเดินออกมาจากห้องแล้วต่างก็แยกย้ายกันไปทำงานที่คั่งค้าง

ธราธิปหรือหนึ่ง ดูแลกิจการด้านโรงแรมและที่พัก ทางนราธิปหรือสองดูแลสถาบันการเงินชื่อดังที่ครอบครัวเป็นหุ้นส่วนใหญ่อยู่ ปีนี้ทั้งสองคนอายุ 29 แล้ว แต่ยังโสดทั้งคู่ ธราธิปบอกว่ายังไม่เจอคนที่ใช่ เขาค้นหาไปเรื่อยๆ เรียกว่าเจ้าชู้ก็ไม่ผิดนัก ส่วนนราธิป...เขาเคยแต่งงาน แต่หย่ากับภรรยามาได้เกือบเจ็ดปีแล้ว และเรื่องแต่งงานใหม่ไม่มีในหัวของเขาเอาเสียเลย

แต่ตอนนี้สองพี่น้องฝาแฝดต่างก็คิดตรงกันว่า หากไม่อยากตื่นขึ้นมาแล้วถูกใส่กุญแจมือลากไปเข้าพิธีแต่งงาน พวกเขาต้องหาทางมีลูกให้คุณหญิงแม่ของตนให้ได้เสียแล้ว

.............................

“พี่ก็คิดว่าพ่อของฝาแฝดต้องรวยนะ แต่ไม่คิดว่าจะรวยขนาดนี้”

ตรัยพูดขึ้นมาเมื่อได้อ่านประวัติของคนที่ภีรยาพี่สาวของภาวินระบุในใบสูติบัตรว่าเป็นพ่อของลูกๆของเธอซึ่งภาวินพิมพ์ประวัติเขามาจากอินเทอร์เน็ท

ภีรยาเป็นพี่สาวของภาวินเป็นลูกสาวที่พ่อกับแม่ของเขารักและตามใจมาก ภีรยาสวย เรียนเก่ง เป็นนักกิจกรรม และเป็นเด็กดีของผู้ใหญ่ เรียกได้ว่าเธอเป็นลูกสาวในอุดมคติเลยก็ว่าได้

แต่คนที่ไหนจะสมบูรณ์แบบย่อมไม่มี

ภีรยามาใจแตกเอาตอนเริ่มเรียนปวช. ยามอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่เธอก็ยังเป็นเด็กดีเสียจนต่อให้ใครไปบอกพวกผู้ใหญ่ก็คงไม่มีผู้ใหญ่คนไหนเชื่อว่าเธอชอบดื่มเหล้า สูบบุหรี่ แรงเข้าหน่อยก็ถึงขั้นเสพยา เธอชอบเที่ยว ชอบที่ได้รับความสนใจจากเพศตรงข้าม ที่เธอเป็นก็เหมือนวัยรุ่นทั่วไปที่อยากรู้อยากลองเป็นเรื่องธรรมดา ลองแล้วหากคุมตัวเองได้ พวกเขาก็จะไม่ตกเป็นทาสของสิ่งเหล่านั้น น่าเสียดายที่ภีรยาคุมตัวเองไม่ได้

เธอไปเที่ยวผับโดยใช้ข้ออ้างว่าไปติวหนังสือที่บ้านเพื่อน ตอนเด็กๆเธอตั้งใจเรียนและเรียนเก่งจริงๆ แต่ตอนเรียนชั้นปวช. เธอแทบไม่เคยจับหนังสือ เข้าเรียนแค่ที่จำเป็นและไม่เคยสนใจที่อาจารย์สอน โชคดีเป็นของเธอที่หนึ่งในคนที่เธอมีความสัมพันธ์ด้วยเป็นคนดูแลข้อสอบของวิทยาลัย แถมยังมีอีกคนเป็นนักเรียนที่เรียนดีที่สุดในห้อง ทั้งคนสองรักและหลงเธอมากจนยอมทำทุกอย่าง ภีรยาจึงมีงานดีๆส่ง และทำข้อสอบได้ตลอดแม้จะไม่ได้อ่านหนังสือเลยก็ตาม...ซึ่งมันทำให้เธอยิ่งได้ใจ

ภีรยาเลือกเรียนแค่จบปวส. เธอบอกพ่อกับแม่ว่าอยากแบ่งเบาภาระของพวกท่าน แต่ความจริงคือเธอไม่สามารถไปสอบเข้าที่อื่นได้ เนื่องจากสอบไม่ติดและที่อื่นไม่มีคนคอยช่วยเหลือเธอ ตอนที่พบกับพ่อของเด็กๆ ภีรยาเรียนจบและทำงานมาหลายปีแล้ว

เธอใช้ข้ออ้างเรื่องทำงานเพื่อมาอยู่กรุงเทพ เลือกทำงานกลางคืนเพื่อจะได้ทั้งเงิน ได้ดื่ม ได้สนุกและได้เที่ยว เธอเปลี่ยนงานไปหลายที่ เป็นที่รู้จักในหมู่คนกลางคืนในระดับหนึ่ง จนได้เจอกับนราธิป...

นราธิปเป็นผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาที่ดื่มเงียบๆอยู่คนเดียวไม่ได้เข้ากับบรรยากาศความสนุกของร้านเลย แต่ก็ดึงดูดมาก ซึ่งไม่ใช่แค่เธอเท่านั้นที่คิด

หญิงชายมากหน้าหลายตาต่างก็พากันไปวนเวียน ไม่มีใครสามารถเข้าใกล้ เพราะเขาไม่ได้เปิดรับ ภีรยาใช้ความเป็นพนักงานจนสามารถเข้าใกล้ ใส่ยาลงในแก้วเหล้า และพาเขาออกมาท่ามกลางสายตาอิจฉาของคนอื่นๆที่เล็งเขาไว้

ค่ำคืนนั้นแสนวิเศษ วิเศษขนาดที่เธอลืมป้องกันทั้งที่ภีรยาไม่เคยลืมตัวแบบนี้ เธอเพิ่งเลิกกับแฟนจึงไม่ได้กินยาคุมเสียด้วย เธอไม่คิดว่าแค่ครั้งเดียวมันจะเกิดปัญหา แล้วอย่าได้พูดถึงคนที่โดนยาเลยว่าจะมีสติอะไร เธอรู้สึกดีกับมันมากแม้ว่าเขาจะไม่คิดมีความสัมพันธ์กับเธออีกไม่ว่าเธอจะพยายามตื๊อยังไง แม้ไม่พอใจแต่ก็ยังต้องยอมรับว่ามันเป็นเซ็กส์ที่ดีที่สุดเท่าที่เธอเคยมีมา จนกระทั่งเธอรู้ว่ามันทำให้เธอท้อง ภีรยาท้องและหาทางออกไม่เจอ เธอมารู้ตอนท้องได้หลายเดือนแล้ว เรื่องประจำเดือนนั้นมันมาไม่ปกติอยู่แล้วจนเธอลืมนึกถึง กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่มีคนทักว่าอ้วน และเธอพยายามลดเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมลง

ภีรยาไม่กล้ากลับไปหาพ่อแม่ เงินค่าทำแท้งสำหรับคนท้องหลายเดือนแพงมาก เธอที่ไม่มีเงินเก็บย่อมไม่มีปัญญาหามาจ่าย จะหยิบยืมใครก็ไม่มีใครให้ เธอติดต่อหาภาวิน น้องชายที่พ่อกับแม่ตัดทิ้งไปแล้ว ภีรยาไม่ได้เกลียดน้องแต่ก็ไม่ได้รัก ยิ่งภาวินออกจากบ้านมาทำให้แม้แต่ความผูกพันก็ยังแทบไม่มีเหลือ แต่เมื่อลำบาก เธอก็คิดถึงใครไม่ออกนอกจากน้องชายเพียงคนเดียว

พ่อของเด็กๆเป็นคนดัง เธอย่อมรู้ว่าเขาเป็นใคร มีแม้กระทั่งเบอร์ติดต่อแต่มันก็ไม่ใช่เบอร์ตรงและเธอไม่เคยได้โอกาสพูดสายกับเขา มันไม่มีประโยชน์เลย เขาไม่สนใจใยดี แน่ล่ะ ก่อนหน้านี้เธอเคยพยายามตื๊อเพื่อให้เขารับผิดชอบเธอและเขาปฏิเสธมาแล้ว การติดต่อไปหาแล้วบอกว่าเธอท้องย่อมไม่มีทางที่อีกฝ่ายจะเชื่อ

ภีรยาโกรธ แต่ก็ไม่กล้าทำอะไรใหญ่โตด้วยกลัวพ่อกับแม่จะรู้เรื่อง เธอยังห่วงอนาคตตัวเองอยู่ เธอคลอดแต่ไม่เคยอุ้มลูกๆเลยเพราะกลัวจะผูกพัน ภาวินเป็นคนดูแลตั้งแต่เด็กๆเกิด หลังจากพักฟื้น เด็กๆก็มาอยู่กับภาวินในขณะที่ภีรยากลับไปทำงานที่บ้านเกิดและไม่เคยติดต่อมา รวมทั้งบอกภาวินว่าอย่าติดต่อไปเพราะเธออยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ เธอมอบอำนาจให้ภาวินเป็นผู้ปกครองเด็กๆแทน

ภาวินไม่โทษพี่สาวและยินดีรับเด็กๆมาเลี้ยงดู ผู้หญิงที่มีลูกแล้วกับผู้ชายที่มีลูกแล้ว สังคมไทยคงไม่ประณามและตัดโอกาสผู้ชายเท่ากับที่ทำกับผู้หญิงเขาทราบดี ภีรยามีลูกตอนไม่พร้อม เธอไม่ไปทำแท้งก็ดีมากแล้วสำหรับภาวิน โชคดีที่เด็กๆแข็งแรงทั้งที่ตอนท้องภีรยาไม่ได้ดูแลตัวเองดีเท่าที่ควร แถมเด็กๆยังไม่เคยได้กินนมแม่อีกด้วย

ภาวินพยายามติดต่อพ่อของเด็กๆมาหลายครั้ง แต่ไม่ว่าจะอ้างชื่อภีรยาหรืออ้างเด็กๆยังไง ก็ไม่เคยได้คุยกับอีกฝ่าย ครั้งสุดท้ายที่โทรไป ทางนั้นบอกชัดเจนว่าให้เลิกอ้างอะไรไร้สาระได้แล้วเพราะเจ้านายของเขาไม่มีทางเชื่อ ภาวินจึงเลิก ไม่คิดติดต่อไปอีก หรือหากจะทำมันจะเป็นทางเลือกสุดท้าย

“วันนี้ไปเดินหาห้องพักได้บ้างไหม”

“ไม่เลย ที่ดีๆหน่อยก็แพงมาก ที่พอรับได้เขาก็มีกฎไม่รับเด็กเล็ก ส่วนที่ถูกๆและไม่เกี่ยงเรื่องเด็กๆก็น่ากลัวเกินไป”

พูดจบก็ถอนหายใจออกมา ภาวินรู้ตัวว่าเงื่อนไขตัวเองเยอะ แต่เขาไม่มีทางเลือก ต้องหาห้องตามเงื่อนไขให้ได้เท่านั้น ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่อาจจะวางใจได้ลง

“พรุ่งนี้เราจะไปหาใหม่ สงสารก็แต่เด็กๆ ต้องตะลอนๆไปกับเราด้วย”

“ขอโทษนะที่ลางานไม่ได้เลย”

ตรัยพูดอย่างรู้สึกผิด เพราะเป็นเรื่องกะทันหัน เขาจึงไม่สามารถลางานได้

“วินไม่ได้ว่าพี่ตรัยสักหน่อย อย่าคิดมากเลย”

ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่คนที่คิดมากที่สุดก็เห็นจะเป็นตัวภาวินนี่เอง

...........................

“เด็กเล็กๆสามคนนี่คงไม่ไหวมั้งคะคุณ”

คนดูแลหอพักเหลือบมองเด็กน้อยสามคนที่อยู่ในรถเข็นก่อนจะเอ่ยปฏิเสธ เด็กๆหน้าตาน่ารักน่าชังมากอยู่ก็จริง แต่เธอเคยเลี้ยงลูกมาก่อนย่อมรู้ดีว่า นอกจากความน่ารักแล้ว เด็กๆยังมีความน่ารำคาญและความสามารถในการรบกวนคนอื่นอยู่เต็มเปี่ยมควบคู่มาด้วย

“ผมจะไม่เสียงดังมากหรอกครับ จริงๆ”

วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว พรุ่งนี้เป็นเส้นตายที่ทางห้องเช่าขีดไว้ให้ต้องออกมา หากหาห้องไม่ได้ภายในวันนี้ ภาวินยังไม่รู้เลยว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี

“ไม่ไหวจริงๆคุณ ลองไปหาที่อื่นดูเถอะนะ”

เขาจำใจต้องเดินออกมาเมื่อผู้ดูแลห้องไม่ให้ความสนใจใดๆอีก ภาวินอยากจะบอกนักว่าใช่ว่าเขาไม่ลองหาที่อื่นมาก่อนแล้วที่ไหน เดินจนเหนื่อยจนเด็กๆที่ไม่ได้เดินด้วยยังเต็มไปด้วยเหงื่อ แต่ก็ยังไม่ได้ห้องพักใหม่เลย

“หรือว่าเราจะไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ”

คิดอย่างอับจนหนทาง ห้องที่พอจะยอมให้เอาเด็กๆเขาไปอยู่ได้ก็ราคาแพง ภาวินไม่ใช่ไม่มีเงิน เขามีแต่แค่ไม่มากพอจะเช่าห้องดีๆอย่างเดือนห้าหกพันอยู่ได้ตลอดรอดฝั่ง ถึงจะหารครึ่งกับตรัยก็ยังถือว่ามากไป เขายังต้องสำรองเงินเผื่อเด็กๆไม่สบายหรือเกิดเหตุฉุกเฉินอีก แต่ห้องราคาสามพันลงมาแล้วอยู่ในย่านที่ดีหน่อยกลับไม่รับเด็กเล็กๆเสียอีก อันนั้นก็ไม่ดีอันนี้ก็ไม่ได้ ภาวินเดินมาเรียกแท็กซี่กลับห้องด้วยความท้อ บางทีเขาคงต้องติดต่อพ่อของเด็กๆดูอย่างจริงจังอีกครั้งจริงๆ

.....................................